Bogaty starzec przebiera się za żebraka i udaje się do dużego supermarketu, aby wybrać swojego spadkobiercę. Larry Hutchins, 90-letni mężczyzna, który stworzył największą sieć supermarketów w Teksasie, prowadził życie, o którym wielu mogło tylko pomarzyć. Zgromadził ogromną fortunę i zyskał szacunek, ale jego sukces zamienił się w samotność. Larry nigdy się nie ożenił, nie miał dzieci i od najmłodszych lat był sierotą, bez rodziny. Z biegiem lat dręczyło go pytanie: komu zostawić swoje dziedzictwo?
Nie chciał przekazać swojej fortuny na cele charytatywne, wierząc, że jego majątek powinien trafić do tych, którzy rozumieją wartość ciężkiej pracy. Larry nie ufał również powierzchownym znajomym i tzw. przyjaciołom, rozumiejąc, że relacje biznesowe często są pełne oszustwa. Szukając rozwiązania, zwrócił się do swojego prawnika, Williama Cartera. Ten obiecał rozważyć sprawę i omówić ją do końca tygodnia.
Jednak Larry nie mógł czekać. Tego wieczoru, siedząc w swoim biurze, wypełniał notatnik, skreślając jedno imię za drugim, aż cała strona była pusta. Nagle przyszedł mu do głowy pomysł: może odpowiedź nie leży w jego wewnętrznym kręgu, ale wśród tych, którzy dla niego pracowali.
Następnego dnia Larry założył najstarsze ubranie, jakie mógł znaleźć, przykleił niechlujną brodę, wziął zużytą laskę i udał się do głównego supermarketu swojej sieci, aby zobaczyć, jak potraktują go jako człowieka bez niczego.
Od momentu, gdy wszedł, poczuł wokół siebie zimną pogardę. Kasjerka, Lydia, spojrzała na niego.
„Spadaj, staruszku!” powiedziała niegrzecznie. „To nie jest miejsce dla żebraków.”
„Chcę tylko trochę jedzenia,” wyszeptał Larry drżącym głosem.
„Twoje miejsce jest na ulicy, a nie w sklepie!” odpowiedziała.
Rozczarowany Larry ruszył w głąb sklepu, mając nadzieję, że znajdzie choć odrobinę współczucia. Zamiast tego spotkał się z pogardą. Kobieta ze zmarszczonym nosem krzyknęła:
„Kto wpuścił tego brudnego starucha?”
Inny klient dodał:
„Daj mu pieniądze, żeby sobie poszedł!” Personel również nie oszczędzał mu uwag. Sprzedawczyni Larisa podeszła do niego i kazała mu wyjść, przepraszając innych klientów.
„Straszysz nas wszystkich!” syczała na niego.
Kiedy Larry już miał się poddać, z głębi sklepu dobiegł głos:
„Wszyscy mają się uspokoić i zostawić tego człowieka w spokoju!”
Larry odwrócił się i zobaczył młodego kierownika, Leonida. Leonid był znany ze swojej etyki pracy i pokory. Porzucił studia z powodu trudności finansowych, ale nigdy nie narzekał. Podchodząc do Larry’ego, Leonid surowo zwrócił się do Lydii:
„Lydio, to niedopuszczalne. Jeśli pan Hutchins dowie się, jak traktujesz potrzebujących, będzie wściekły.”
Leonid zabrał Larry’ego w spokojne miejsce, napełnił koszyk towarami, zapłacił i wręczył mu go.
„Proszę bardzo,” powiedział z uśmiechem. „Przepraszam za wszystko, co się tu wydarzyło.” „Dlaczego mi pomagasz, skoro wszyscy inni się ode mnie odwrócili?” zapytał Larry, głęboko poruszony.
Odpowiedź Leonida była prosta i wzruszająca:
„Kiedy zaczynałem tutaj pracować, też nie miałem nic. Pan Hutchins dał mi szansę i zapłacił za moje mieszkanie, żebym mógł stanąć na nogi. Jego dobroć zmieniła moje życie, a ja chcę ją oddać innym.”
W tym momencie Larry zdał sobie sprawę, że znalazł swojego spadkobiercę. Wdzięczny Leonidowi, opuścił sklep z lekkim sercem.
Siedem lat później Larry zmarł. Niedługo potem Leonid otrzymał niespodziewany telefon od prawnika Williama Cartera. Poinformował go, że Larry zostawił mu całą swoją fortunę i załączył list wyjaśniający swój wybór.
W liście Larry opisał swoją przemianę i mękę, jaką przeszedł w sklepie. Podziwiał współczucie i uczciwość Leonida, cechy, które uznawał za niezbędne do prowadzenia swojego imperium.
Wzruszony do głębi Leonid przyjął spadek z wdzięcznością. Przejął prowadzenie firmy z poczuciem odpowiedzialności i celu. Leonid wprowadził programy wsparcia dla pracowników i skierował zasoby firmy na pomoc potrzebującym.
Dziedzictwo ciężkiej pracy i życzliwości Larry’ego przetrwało dzięki Leonidowi, pokazując, że prawdziwa wartość bogactwa polega na wykorzystywaniu go dla dobra innych.