Krzesła od dawna stały zapomniane na zewnątrz, a ich stan mówił sam za siebie. Jedno z nich straciło podłokietnik, a z drugiego została tylko wysłużona rama. Połączenia między elementami były kruche i chwiejne – konstrukcja ledwo się trzymała.
Renowację rozpocząłem od pokrycia siedzisk pianką gumową, warstwą watoliny i włóknem kokosowym.
Na pierwszy ogień poszło krzesło całkowicie pozbawione tapicerki. Rozebrałem je możliwie jak najszybciej, by ocenić stan drewna.
Bukowe elementy, wystawione na działanie pogody i pozbawione ochrony lakieru, miały wyraźnie poszarzały odcień. Używając szlifierki, udało mi się przywrócić im dawny blask i ciepły kolor naturalnego drewna.
Wzmocniłem konstrukcję, wymieniając zużyte napinacze – teraz krzesło jest stabilne i trwałe.
Drugie krzesło, mimo że zachowało fragmenty oryginalnej tapicerki, miało poważne braki – brak podłokietnika i uszkodzone wnętrze, w którym znalazłem stare, zużyte sprężyny.
Po dokładnym oczyszczeniu konstrukcji zastosowałem piankę gumową o grubości 5 cm oraz syntetyczną wyściółkę.
Aby tapicerka na bokach prezentowała się estetycznie, dodałem warstwę 1-centymetrowej pianki, starannie przyklejonej do boków.
Pokrowiec na pierwsze krzesło był już gotowy, więc wystarczyło tylko go założyć.
Więcej pracy wymagało drugie – brak podłokietnika stanowił niemałe wyzwanie. Na szczęście jeden z moich obserwatorów w mediach społecznościowych przysłał mi potrzebną płytę, z której wykonałem brakujący element.
Dzięki temu mogłem dokończyć konstrukcję.
Na koniec pomalowałem boki i podłokietniki ciemną farbą olejną, która pięknie podkreśliła strukturę i głębię drewna.
I oto efekt mojej pracy – dwa ponad 60-letnie, polskie krzesła, które dostały drugie życie. Co sądzisz o tej metamorfozie?
Dziękuję, że tu jesteś i przeczytałeś tę historię. Jeśli chcesz nas wesprzeć, udostępnij ten artykuł rodzinie i znajomym – każde wsparcie ma dla nas ogromne znaczenie! Baw się dobrze i do zobaczenia przy kolejnych projektach!
